[ZW] Rozdział 1.1

Muzyka

Na parkingu po przeciwnej stronie ulicy zatrzymał się lśniący Dodge Charger z 1969 roku. Po wydaniu ostatniego gardłowego warkotu silnik zgasł, a z pojazdu wysiadła młoda kobieta w czarnym kapeluszu, przywodzącym na myśl lata 70. Rozejrzawszy się dokoła, przeszła przez jezdnię i spojrzała na szyld widniejący nad wejściem do budynku o bladozielonej elewacji. „Mystic Grill” – powtórzyła w myślach i pozostała jeszcze chwilę w bezruchu, wodząc wzrokiem po okolicy.

Było późne popołudnie, co skutkowało sporą ilością osób przebywających w barze. Barman krzątał się za ladą, polewając drinki i rozmawiając z niektórymi klientami. Mystic Falls było niewielkim miasteczkiem, w którym większość mieszkańców doskonale się znała. Dla kogoś, kto przyjechał z dużego miasta, w którym wszędzie pozostawało się właściwie anonimowym, zjawisko zachodzące w Mystic Grill mogło wydawać się naprawdę wyjątkowe. Ludzie, wchodząc do środka, witali się z sąsiadami, współpracownikami, mijając się zamieniali ze sobą słówko lub dwa, obdarowywali się uśmiechami.

Kobieta w kapeluszu przemierzyła bar, nie powstrzymując naturalnych kocich ruchów podczas chodzenia, po czym zatrzymała się przy kontuarze i omiotła wzrokiem niewielką część pomieszczenia, starając się w miarę możliwości skryć twarz pod rondem kapelusza. Obserwację przerwał głos mężczyzny.

— Pierwszy raz w Mystic Falls? — zagadnął, polerując szmatką szklankę. Był młody, prawdopodobnie chodził jeszcze do szkoły średniej. Spoglądał na nieznajomą nienachlanym, lecz ciekawym spojrzeniem.

Kobieta odwróciła się i usiadła na stołku. Uniosła lekko głowę, a barman przez ułamek sekundy mógł dostrzec błysk jej oczu w cieniu ronda. Tuż po tym zdjęła kapelusz i odkładając go obok siebie, oparła się o blat.

— Jestem spragniona i zmęczona po podróży, ugość mnie Bourbonem z lodem — westchnęła i posłała chłopcu wdzięczny uśmiech. Dopiero wówczas mógł dostrzec jej twarz i niemal czarne oczy, jak gdyby nie miały tęczówek. Z pewnością była trochę starsza, nie musiał pytać, czy skończyła dwadzieścia jeden lat, wyglądała na około dwadzieścia pięć.

Postawił z hukiem szklankę z grubym dnem, wypełnioną do połowy kostkami lodu i nalał do niej bursztynowego płynu.

— Mmm, ambrozja — zamruczała nieznajoma, gdy zwilżyła usta wysokoprocentowym trunkiem.

— To skąd przyjechałaś? — zagadnął chłopak z oddali, obsługując innego klienta. Kobieta uniosła do góry brew, jakby była nieco zaskoczona ciekawością i otwartością barmana.

— Spytaj prędzej, skąd nie przyjechałam. — Puściła mu oczko i na raz wypiła całego drinka. Położyła dziesięciodolarowy banknot na ladzie i już miała wstać, jednak zamarła na chwilę w miejscu, jakby zobaczyła ducha. Odwróciła się w kierunku wejścia i dostrzegła trzy młode dziewczyny, które roześmiane wkroczyły do Mystic Grill. Przyglądała im się przez chwilę, jakby nie dowierzając. Nie przypuszczała, że jej wampirza znajoma mówiła prawdę.

— Wszystko w porządku? — zagaił barman.

— Um, tak… — ocknęła się. — Polej mi jeszcze jednego.

— Tylko, jeśli zdradzisz mi, do kogo przyjechałaś. — Chłopak oparł się o ladę i spojrzał nieznajomej prosto w oczy, uśmiechając się przyjaźnie. W Mystic Falls każda nowa osoba była ciekawostką, a w jego zawodzie poznawanie obcych było na porządku dziennym.

— Nie poddajesz się łatwo — zauważyła. — Ale nie licz na to, że jakaś z twoich koleżanek da ci mój numer. Jestem zdecydowanie za stara dla ciebie.

Uśmiechnęli się równocześnie. Kobieta zdawała sobie sprawę z tego, że barman wcale jej nie podrywał, lubiła jednak pożartować i poflirtować na bezpiecznym poziomie. Chłopak opuścił głowę, udając zawód, po czym nalał Bourbona do szklanki i skapitulował. Widząc to, nieznajoma sama wreszcie uchyliła rąbka tajemnicy.

— Kupiłam dom na Mt Zion Church Road.

— To dość daleko — stwierdził chłopak. — Czyli zatrzymujesz się tu na dłużej?

Pokiwała głową.

— Jestem Ben. Ben McKittrick — przedstawił się.

— Agrona Rhiannon.

— Miło cię poznać, Agrona.

Charger na numerach rejestracyjnych z Massachusetts cieszył się niemałym zainteresowaniem. Kilku uczniów z zachwytem podziwiało nieskazitelną sylwetkę legendarnego muscle cara, nie zastanawiając się w zasadzie, skąd się wziął na parkingu Mystic Grill. Skakali wokół samochodu, niczym wojujące koguty, przekrzykując się wiedzą na temat jego właściwości technicznych i osiągów.

Gdy Argona dostrzegła kotłowaninę wokół jej pojazdu, przewróciła ze zniecierpliwieniem oczami, klnąc pod nosem.

— Okej chłopcy, a teraz odsuńcie się od mojej zabawki, zanim zrobicie jej krzywdę — zakomunikowała i przepchnęła się do drzwi. Wywołało to niemałe zaskoczenie na twarzach zainteresowanych. Żaden z nich nie zastanawiał się nad tym wcześniej, jednak świadomość, że właścicielką TAKIEGO auta jest kobieta, była dla nich wręcz druzgocąca, co odzwierciedlało się w ich minach.

— To twoja bryka? — spytał wysoki blondyn w biało czerwonej bejsbolówce.

— Nie, ale podoba mi się i zamierzam ją ukraść — odparła ironicznie kobieta na, jej zdaniem, irracjonalne pytanie.

— Ł… ładny wóz — wyjąkał, bowiem poczuł się przez chwilę jak głupiec.

— Jaki silnik? — wyrwało się innemu.

— Siedmiolitrowy HEMI, podkręcony do pięciuset koni. Ten sam zamontowany był w samochodach, które wygrały Daytona 500 w latach sześćdziesiątych — wyrecytowała ze znudzeniem, po czym wsiadła i przekręciła kluczyk w stacyjce.

Silnik zawarczał basem charakterystycznym dla legendarnego V8, ku uciesze gapiów. Choć miała zaciętą minę, Argona w duchu uśmiechała się, przypominając sobie swoje pierwsze spotkanie z tym samochodem. Było to dokładnie w 1970 roku, kiedy Bobby Alison zajął dzięki niemu trzecie miejsce w Daytonie. „To były czasy…” – westchnęła w duchu i przygazowała, podkręcając obroty. Charger zawarczał wściekle, a chłopcy jeden po drugim odskoczyli ucieszeni, wciąż nie odrywając wzroku od samochodu. Ruszyła z piskiem, pozostawiając za sobą jeszcze długo słyszalny warkot silnika.

Dom na skraju lasu, przy Mt Zion Church Road był stary, lecz zadbany. Od frontu gości witała pomalowana białą emalią balustrada, o którą można było się wesprzeć, wspinając po czterech drewnianych schodkach. Drzwi potraktowane błękitną farbą, podobnie jak framugi okien i same okiennice, składały się w znacznej części z potrójnej, wzmocnionej szyby, przez którą widać było utrzymany w starodawnym stylu korytarz. Jego ściany obite były dębową boazerią.

Argona odnalazła w torebce pęczek kluczy i otworzyła drzwi. W progu przymknęła oczy, badając aurę panującą w domu. Wzięła głęboki wdech, jakby rozważając jeszcze, czy dobrze robi. Czy mogła ufać wampirzycy? W barze przekonała się, że pod pewnymi względami nie została oszukana, był to jednak wierzchołek góry lodowej. To, że Katherine naprawdę miała swojego sobowtóra, pociągało za sobą niemałe konsekwencje i rozpoczynało lawinę niebezpiecznych następstw. Skąd mogła mieć pewność, że w kwestii tychże Isobel mówiła prawdę?

Isobel wiedziała, co robi. Była mistrzynią researchu, to dzięki swojemu uporowi i dociekliwości stała się tym, kim obecnie była. Dążyła do celu po trupach, dosłownie i w przenośni. Mogła powiedzieć czarownicy tyle prawdy, ile uznała za niezbędne do zdobycia jej zaufania. Reszta i tak potoczyłaby się po jej myśli.

Argona nie zamierzała się jednak poddać, gdyby okazało się, że wampirzyca skłamała. Miała swój plan awaryjny. Miała ich kilka. A za każde oszustwo miała zostać wymierzona należyta kara.

Krótka drzemka na sofie w nowym salonie sprawiła, że czarownica odzyskała siły po podróży. Włączyła telewizor i stojącą nieopodal stylową lampę, która przypominała nagą kobietę owiniętą bluszczem, trzymającą rozświetloną misę. Poszła do graniczącej z salonem kuchni, oddzielonej dwoma masywnymi filarami,  by zaparzyć sobie herbatę. Mieszankę ziół własnego autorstwa zalała wrzątkiem,  z niepokojem wyglądając przez okno na poczerniałe niebo i ciężkie chmury, targane przez porywisty wiatr, który wyginał czubki drzew. Zanosiło się na burzę.

Choć burza była niezwykle energetycznym zjawiskiem, nierzadko niosła też zgubę. Wkrótce rozpętała się ulewa, a obraz w telewizorze zaśnieżył. Argona pokręciła z niedowierzaniem głową. Odwykła od mieszkania na wioskach, o których bogowie zapomnieli. W metropoliach takie anomalia się nie zdarzały, pogoda nie wpływała na zasięg radia i innych mediów.

Muzyka 

To była zwyczajna burza, jednak na rzadko uczęszczanych szosach można było w taką pogodę utknąć nawet i na całą noc. Taki pech spotkał Judy Milies, która wracała późnym wieczorem od przyjaciółki z Fork Union. Wycieraczki ledwo nadążały zbierać gromadzące się krople deszczu z przedniej szyby Range Rovera, mimo to Judy pędziła, nie oszczędzając samochodu. Chciała jak najszybciej dostać się do suchego i ciepłego domu, wtulić w ramiona męża i opowiedzieć o całym dniu. Pech chciał, że błyskawica, która właśnie przecięła niebo, trafiła w stojące tuż przy drodze drzewo. Zwaliło się z hukiem na ziemię i zagrodziło przejazd.

Judy nacisnęła gwałtownie pedał hamulca, tracąc panowanie nad kierownicą. Auto obróciło się wokół własnej osi i zatrzymało półtorej metra od olbrzymiego pnia, leżącego w poprzek jezdni. Kobieta odetchnęła z ulgą.

Gdy się uspokoiła, szybko złapała telefon i zadzwoniła po pomoc drogową, z nadzieją że zdążą dotrzeć do niej przed świtem i nie będzie musiała spędzić nocy na tym przeklętym pustkowiu. Całe szczęście, że miała ostatnią kreskę zasięgu i zdołała zaalarmować odpowiednie służby.

Z nerwów zaschło jej w gardle. Przewijała z nudów stare wiadomości z przyjaciółmi, nie mając najmniejszej ochoty na wyjście z wozu. Po wymienieniu kilkunastu smsów z mężem i otrzymaniu odpowiedzi o tym, że pomoc już wyjechała – miała szczęście, że była niedaleko ich bazy – wysiadła z auta i szybko pobiegła do bagażnika, by wśród zakupów odszukać butelkę wody sodowej. Skryta pod uniesioną klapą, wypiła pół małej butelki, po czym odetchnęła.

— Też jestem spragniony. — Usłyszała za plecami. Z jej piersi wydobył się przeraźliwy krzyk, który wzmógł się, gdy odwróciwszy się, zobaczyła stojącego tuż za nią mężczyznę. Przez tę przeklętą burzę nawet nie słyszała, jak przyszedł.

— Ale mnie przestraszyłeś, człowieku — zaczęła nerwowo mówić. Zawsze to robiła, gdy się stresowała. — Nie słyszałam nawet, jak przyszedłeś. Co tu robisz w taką pogodę, zepsuł ci się samochód? Nigdzie go nie widzę. Mam nadzieję, że nie wylądował w pobliskim rowie. Ja omal tego nie zrobiłam przez to przeklęte drzewo. Szlag by to, trzeba mieć pecha…

— Przestań gadać — wysyczał, choć na jego twarzy widniał promienny uśmiech, co dodatkowo zbiło Judy z pantałyku. Kiedy już otwierała usta, by ponownie wylać z siebie potok słów, mężczyzna przywarł do jej szyi i wgryzł się w tętnicę.

Popłynęła krew. Mnóstwo krwi. Wampir łapczywie ssał, sprawiając jej nieopisany ból. W pewnym momencie upuścił wiotkie ciało na ziemię.

— Mówiłem żebyś przestała gadać — westchnął.

Już miał wracać, kiedy usłyszał w oddali nadjeżdżającą ciężarówkę.

— Wezwałaś drugie danie, skarbie — zwrócił się do martwej Judy. Wepchnął jej ciało pod samochód i oparł się o Range Rovera w oczekiwaniu na pomoc drogową. Im bliżej byli, tym wyraźniejszy był ich puls. Było ich dwoje. Dwoje silnych, zdrowych mężczyzn. Uśmiechnął się pod nosem, czekała go prawdziwa uczta.

Ku jego zaskoczeniu, w lesie pojawił się jeszcze jeden człowiek. Cóż to, u diabła, była za noc? Cóż za miejsce? Środek lasu, średnio uczęszczana szosa, późny wieczór. Nie był pewien, czy potrzebuje aż czworga ludzi na kolację, no ale przecież nie mógł im odmówić.

Kobieta w lesie była zdecydowanie bliżej, dlatego postanowił iść w jej stronę, nim pomoc dotrze na miejsce.

Ona tymczasem również go wyczuła, choć nie mógł tego wiedzieć. Jej serce biło szybko, lecz nie ze strachu, a zdenerwowania. Była wściekła. Jej nogi i dłonie drżały, a skóra jakby płonęła.

Dzieliło ich kilkanaście metrów, choć w ciemnym lesie ledwo widzieli swoje sylwetki. Słysząc jej wrzącą krew, rzucił się pędem, jednak w połowie drogi coś go powstrzymało. Przeraźliwy pisk rozbrzmiał w jego głowie, powodując realny ból. Złożył go na kolana. Wampir czuł, jak serce szybko pompowało krew. Wrzała, jakby chciała wydostać się z jego ciała. Uciskała na każdą żyłę. Miał wrażenie, że zaraz eksploduje. Nie mógł nic zrobić, był sparaliżowany.

Kiedy myślał, że jest już na skraju wytrzymania, że skona, pisk ucichł. Opadł bezwładnie na mokrą trawę, ciężko oddychając.

„Tym razem ci daruję”. – Usłyszał w głowie kobiecy głos. Nie miał złudzeń, że należał do jego niedoszłej ofiary.

„Przeklęte wiedźmy” – pomyślał, powoli odpływając w niebyt. Przed oczami miał zaskoczoną twarz Eleny, która po chwili promienieje i uśmiecha się. Potem nastąpiła ciemność.